شب قدر شب توبه نیست، شب اعطای هدایاست.
شبهای قدر شبهای اتصال به خدا است، شبهای اتصال به ولی خداست، ظاهراً و باطناً. چرا که اتصال به خدا جز از طریق ولی خدا امکان پذیر نیست.
شبهای قدر از نیمه شعبان شروع میشود، شب نیمه شعبان اولین شب قدراست. باید تا شب قدر حساب خود را بررسی و صاف کرد، اعمال را، نیات را، روحیات را، افکار را و... شب قدر شب توبه نیست، شب اعطای هدایاست. وقت امتحان که دیگر جای درس خواندن نیست، جای تماشای نتیجه است.
بعد از پایان جلسه چه کنیم که حالمان حفظ شود؟
شبهای قدر شبهای اتصال به خدا است، شبهای اتصال به ولی خداست، ظاهراً و باطناً. چرا که اتصال به خدا جز از طریق ولی خدا امکان پذیر نیست.
شبهای قدر از نیمه شعبان شروع میشود، شب نیمه شعبان اولین شب قدراست. باید تا شب قدر حساب خود را بررسی و صاف کرد، اعمال را، نیات را، روحیات را، افکار را و... شب قدر شب توبه نیست، شب اعطای هدایاست. وقت امتحان که دیگر جای درس خواندن نیست، جای تماشای نتیجه است.
بعد از پایان جلسه چه کنیم که حالمان حفظ شود؟
مرحوم آقای قاضی افاض الله علینا من برکات تربته بعد از اتمام جلساتشان، عبا را بر روی سر کشیده و بدون صحبت با کسی راهی منزل میشدند!
استاد ما میفرمودند بعد از جلسات بلافاصله به منزل رفته و بخوابید! تا این توجهات و ربط قلبی حاصله در نفس مستقر شود، چرا که حالات و توجهات قلبی به ادنی چیزی از بین میرود. اگر این جلسات این رسالت را ایفا کرد و یا هرجلسه ای که میروید، اگر حال توجهی حاصل شد آنرا حفظ کنید، چگونه؟ خود را در معرض عوامل فاصله انداز قرار ندهید، مثل شوخی ها و خنده های رایج بعد از جلسات
روزی مرحوم علامه طهرانی در جایی نماز میخواندند، در بین 2 نماز اندکی تأمل میفرمایند، شاگردان شروع میکنند به شوخی، آن هم نه شوخی های بد، شوخی های مباح و معمولی، مرحوم علامه با عصبانیت همه را بیرون میکنند! آنها توجیه میکنند که این حال ماست! حال سُرور غالب است! مرحوم علامه میفرمایند این حالتان از شیطان است!
استاد ما میفرمودند بعد از جلسات بلافاصله به منزل رفته و بخوابید! تا این توجهات و ربط قلبی حاصله در نفس مستقر شود، چرا که حالات و توجهات قلبی به ادنی چیزی از بین میرود. اگر این جلسات این رسالت را ایفا کرد و یا هرجلسه ای که میروید، اگر حال توجهی حاصل شد آنرا حفظ کنید، چگونه؟ خود را در معرض عوامل فاصله انداز قرار ندهید، مثل شوخی ها و خنده های رایج بعد از جلسات
روزی مرحوم علامه طهرانی در جایی نماز میخواندند، در بین 2 نماز اندکی تأمل میفرمایند، شاگردان شروع میکنند به شوخی، آن هم نه شوخی های بد، شوخی های مباح و معمولی، مرحوم علامه با عصبانیت همه را بیرون میکنند! آنها توجیه میکنند که این حال ماست! حال سُرور غالب است! مرحوم علامه میفرمایند این حالتان از شیطان است!
حفظ حالات مهم تر از اصل حالات است، باید تلاش کرد برای حفظش.
